کم کردن مصرف نمک، این رایج ترین چاشنی غذایی، برای برخی افراد ضروری است اما نه برای همه. سال هاست که در محافل پزشکی در مورد مصرف نمک مباحثات داغی در جریان بوده است و پرسش محوری هم این بوده است؛ آیا باید نمک کمتری بخوریم؟از یک طرف گروهی از متخصصان اظهار می کنند که همه افراد باید مصرف نمک شان را کم کنند و این کار به میزان قابل توجهی از بروز بیماری های قلبی پیشگیری می کند. در مقابل گروه دیگری معتقد بوده اند که توصیه همگانی به کاهش مصرف نمک تاثیر ناچیزی بر سلامتی عمومی دارد و محروم کردنی بی دلیل برای اغلب افراد به شمار می رود.آیا نمک بلوری است شیطانی؟ یا چاشنی بی ضرری برای لذت ذائقه ما؟ یا چیزی بین این دو؟ در این مورد نیز مانند بسیاری چیز های دیگر در پزشکی، پاسخ سرراستی وجود ندارد. اینکه نمک چگونه بر فشارخون شما تاثیر بگذارد، به ژن های شما، سن شما و وضعیت پزشکی شما بستگی دارد.
● نمک در گردش خون
نمک از دیدگاه یک شیمیدان هر ماده یی است که هنگام درهم فرو رفتن اوربیت های یون های مثبت و منفی به وجود می آید. اما برای اغلب ما نمک همان کلرید سدیم است؛ بلورهای سفیدی که هنگام بخار شدن آب دریا به جای می ماند و این سدیم موجود در نمک است که اغلب مشکلات را به وجود می آورد.یک قاشق چایخوری از کلرید سدیم (همان نمک خوراکی ما) حاوی ۲۳۰۰ میلی گرم سدیم است. بدن انسان نمی تواند بدون مقداری سدیم به حیات خود ادامه دهد. سدیم برای انتقال تکانه های عصبی، انقباض و انبساط رشته های عضلانی (از جمله عضلات قلب و دیواره رگ های خونی) و حفظ تعادل مایعات در بدن لازم است.مقدار نمک لازم برای این کار آنقدرها زیاد نیست. مردمان یانومومو در جنگل های بارانی آمازون تنها ۲۰۰ میلی گرم سدیم در روز دریافت می کنند (تقریباً معادل سدیم موجود در ۱/۰ یک قاشق چایخوری نمک).
در مقابل یک امریکایی متوسط ۳۴۰۰ میلی گرم (یعنی حدود ۵/۱ قاشق چایخوری نمک) در روز دریافت می کند و در شمال ژاپن مصرف روزانه نمک به مقدار شگفت آور ۲۶۰۰۰ میلی گرم (بیش از ۱۱ قاشق چایخوری نمک) می رسد.هنگامی که سدیم به بدن کم برسد، مجموعه یی از پیام های شیمیایی و هورمونی به کلیه ها و غدد عرق فرمان می دهند که سدیم را در بدن حفظ کنند. هنگامی که شما سدیم را بیشتر از نیازتان مصرف می کنید، کلیه ها زیادی آن را با ترشح ادرار بیشتر یا غلیظ تر دفع می کنند.اما اگر چنین کاری ممکن نشود، نمک در مایع بین سلول ها تجمع می یابد. آب به طور گریزناپذیری سدیم را دنبال می کند و هنگامی که این مایع افزایش می یابد، حجم خون نیز بالا می رود. نتیجه این است که قلب باید کار بیشتری انجام دهد و فشار بیشتری روی عروق خونی می آید.در طول زمان این امر به سخت شدن دیواره عروق می انجامد، در نتیجه فشار خون بالا، حمله قلبی یا سکته مغزی رخ می دهد. در درازمدت ممکن است نارسایی قلبی به وجود آید.حتی شواهدی وجود دارد که نمک می تواند به طور مستقیم بر قلب، آئورت و کلیه ها نیز اثر بگذارد، بدون اینکه لزوماً فشار خون بالا رفته باشد.
برخی افراد به شدت به مصرف نمک حساس هستند (فشار خون آنها در نتیجه اثر مستقیم نمکی که می خورند، بالا و پایین می رود). اما برخی افراد دیگر به نظر نمی رسد اصلاً تحت تاثیر قرار گیرند. متاسفانه آزمون ساده یی برای تعیین افراد حساس به نمک وجود ندارد.صدها تحقیق به ارتباط بین مصرف نمک و فشار خون، بیماری قلبی، سکته مغزی و مرگ و میر پرداخته اند. به طور کلی این تحقیقات نشان می دهد که کم کردن مصرف نمک فشار خون را کاهش می دهد و از احتمال بروز حمله قلبی و سکته مغزی می کاهد. اما مشکل این تحقیقات این است که هر کدام آنها دچار نقایصی هستند؛ یا مدت بررسی کوتاه بوده یا تعداد افراد مورد بررسی کم بوده اند یا عواملی غیر از سدیم روی نتایج آنها تاثیر گذاشته اند. برای همین نمی توان بر مبنای آنها به نتیجه گیری قاطعی دست یافت.
بنابراین توصیه یکسانی در مورد مصرف نمک یا سدیم برای همه وجود ندارد. برخی افراد یقیناً از مصرف کمتر نمک سود می برند. اما در مورد دیگران تفاوت چندانی در میزان فشار خون به وجود نخواهد آمد.
اگر شما کمتر از ۵۰ سال دارید، و فشار خون تان در حد طبیعی است (کمتر از ۱۲۰ روی ۸۰)، و وضع سلامتی تان خوب است، دلیلی وجود ندارد که در حال حاضر نگرانی در مورد نمک غذایی تان داشته باشید. البته بهتر است ذائقه تان را به نمک زیاد عادت ندهید.رژیم غذایی کم نمک برای افرادی مناسب است که مسن تر هستند، مبتلا به فشار خون بالا هستند یا دیابت دارند یا فشار خون شان به تدریج در حال بالا رفتن است.انجمن قلب امریکا توصیه می کند مصرف سدیم (نمک) روزانه بیش از ۲۳۰۰ تا ۲۴۰۰ میلی گرم در روز نباشد. اگر دچار نارسایی قلبی هستید مصرف نمک ممکن است ورم تان را زیاد کند. در چنین وضعیتی مصرف زیاد نمک ممکن است پزشک را مجبور کند که برای دفع مایع اضافی شما را بستری کند تا با داروهای قوی داخل وریدی تحت درمان قرار گیرید. معمولاً توصیه می شود افراد دچار نارسایی قلبی مصرف سدیم روزانه شان را به زیر ۲۰۰۰ میلی گرم در روز محدود کنند. افراد دچار بیماری کلیوی نیز باید پرهیز مشابهی را رعایت کنند

دنیای عجیب وغریب میوه ها

میوه  هایی که مانند پرتقال ویتامین C  زیادی دارند، به التیام سریع تر  زخم ها  کمک می کنند.آن ها همچنین دندان های شما را زیبا و محکم می سازند.

میوه ها اصلاً کلسترول ندارند.کلسترول باعث بروز مشکلاتی برای رگ ها در زمان پیری می شود.

بیش از 7000 نوع سیب در جهان وجود دارد.

توت فرنگی تنها میوه ای است که دانه اش در قسمت بیرونی اش قرار دارد.

موزها شامل پتاسیم هستند.پتاسیم باعث می شود که فشار خون در سطح متعادل خود باقی بماند.

از آن جایی که هضم موز آسان است و میوه ای مغذی به حساب می آید،اولین میوه ی پیشنهادی به کودکان موز می باشد.

دنیای میوه ها

خوردن 5 نوع میوه و سبزیجات در روز باعث سلامتی و تندرستی شما می شود.

میوه های خشک به اندازه ی میوه های تازه مغذی هستند.

خیار نه جزء میوه هاست و نه سبزیجات،چرا که دانه هایش در مرکز قرار دارند.

موزها را هرگز نباید در یخچال نگهداری کرد چرا که پوستشان سیاه می شود.

خوردن مقدار زیاد پیاز باعث خواب آلودگی می شود.پیاز مانند داروی مسکن عمل می کند.

خوردن مقدار زیاد سیر از آنفولانزا جلوگیری می کند.

سیب ها دارای فیبر و ویتامین C  بالایی هستند.آن ها همچنین شامل پتاسیم،آهن،کلسیم،ویتامین A  و آنتی اکسیدان هستند.

درخت گلابی تا 18 متر رشد می کند و ممکن است 300 سال عمر کند.

میوه ی هلو  اولین بار به عنوان سیب  فارسی شناخته شد.

بیش از 700 نوع هلو وجود دارد.

خار پاشنه در اثر التهاب فاسیای کف پا ایجاد می‌شود که این امر سبب درد پاشنه
می‌شود. فاسیای کف پا، یک باند پهن است که در کف پا از پاشنه تا انگشتان پا کشیده
می‌شود. التهاب طولانی مدت فاسیا، می‌تواند باعث رسوب کلسیم در محل اتصال فاسیا به
پاشنه پا شود.

تجمع کلسیم به تنهایی دردناک نیست و درد، ناشی از کشیدگی
فاسیا است. درد در خار پاشنه، به صورت دردی مبهم است اما گاهی به صورت درد تیز حس
می‌شود، محل احساس درد در مرکز پاشنه یا لبه داخلی آن است، در برخی موارد خار در
عکس ساده رادیولوژی تشخیص داده می‌شود اما فرد هیچ‌گونه علامتی ندارد.

شدت
درد خار پاشنه در ابتدای صبح، بعد از بیدار شدن و نیز بعد از استراحت، بیشتر است و
با راه رفتن کم می شود. این درد، در اولین قدم بعد از استراحت طولانی مدت، بسیار
دردناک است و علاوه بر این راه رفتن روی سطوح سخت و ناهموار و حمل اشیاء سنگین،
منجر به افزایش درد می‌شود.

اضافه وزن، افزایش ناگهانی وزن در دوران
بارداری، صاف بودن کف پا، مشکلات بیومکانیک "ناهنجاری‌هایی که منجر به راه رفتن غیر
عادی می‌شود" نیز از علل مهم التهاب فاسیای کف پا است، التهاب مفاصل، پوشیدن کفش
نامناسب با پاشنه خیلی بلند و تنگ یا کفش بدون پاشنه و صاف از مهمترین علل و عوامل
بروز خار پاشنه است.

درمان:
اولین قدم در درمان خار
پاشنه، استراحت است در بسیاری از موارد دیده شده که استراحت به تنهایی حتی دردهای
شدید را از بین برده است. از ایستادن به مدت طولانی خودداری کنید. همچنین کاهش وزن
در درمان خارپاشنه موثر است.

استفاده از پد پاشنه: پد
مخصوص خار پاشنه را از داروخانه تهیه کرده و به طور دائم در کفش خود استفاده کنید.
پد، باعث کاهش فشار بر روی پاشنه و موجب بهبود درد پا خواهد شد.

انجام ورزش
هایی که در خار پاشنه مؤثر هستند:
کشش فاسیای کف پا: یک باند
پهن در کف پا زیر انگشتان پا قرار دهید و دو سر آن را در در دست گرفته بکشید به
طوری که انگشتان پا به صورت نزدیک شوند. این وضعیت را به مدت سی ثانیه نگه دارید.
هفت یا هشت مرتبه در روز، این کار را تکرار کنید.

کشش تاندون
آشیل: باید یک پا را جلوتر از پای دیگر قرار دهید، پای جلویی را از زانو
خم کنید. دقت کنید که تماس کف هیچ یک از پاها نباید با زمین قطع شود. در این حالت
باید در پشت ساق، احساس کشش کنید. این حالت را به مدت سی ثانیه نگه دارید و هفت یا
هشت بار در روز انجام دهید.

گرفتن خودکار با پا: یک
خودکار را روی زمین قرار دهید و با پاها آن را از زمین بردارید به‌طوری که کل
انگشتان پا اطراف خودکار را بگیرد برای پنج ثانیه خودکار را به همین حالت نگه
دارید. انجام این کار، سه یا چهار بار در روز کافی است.

نوشتن حروف
الفبا: با انگشت بزرگ پا، حروف الفبا را در هوا بنویسید. این کار را سه
بار در روز برای هر پا، انجام دهید.

استفاده از آب
گرم
استفاده از آب گرم بهترین و مؤثرترین روش است، به‌طوری که اگر هر
روز عصر یا صبح یا قبل از بیرون آمدن از رختخواب، به مدت پانزده دقیقه پاهایتان را
در آب گرم قرار دهید. سپس پای خود را خشک کرده و به مدت پنج تا ده دقیقه با گوشت
کوب به ملایمت روی پاشنه پا بکوبید، این در حالی است که مراقب باشید ضربه هایتان
محکم نباشد، می‌توان تاثیر آن را مشاهده کرد.

استفاده از
یخ
در یک لیوان بستنی، آب بریزید و در فریزر قرار دهید . پس از نیم
ساعت یک چوب بستنی در لیوان قرار دهید و بگذارید کاملا یخ ببندد، سپس چوب بستنی را
در دست گرفته و به صورت دایره‌های هم پوشان روی پاشنه پا بکشید به طوری که هر
دایره، نصف دایره قبل را بپوشاند.

مصرف داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی
مثل بروفن، مفنامیک و ایندومتاسین این داروها علایم را از بین برده و درد را به طور
موقت کاهش می دهند اما علت اصلی را از بین نمی‌برند.

تزریق کورتیزون در
صورت عدم بهبودی با روش‌های گفته شده قبلی از این دارو استفاده می‌شود. کورتیزون
داروی ضد التهاب است و از طریق کاهش التهاب پاشنه، موجب کاهش درد می‌شود اما تأثیر
آن موقت است.

پس از بهبودی از پد پاشنه و ورزش‌های کششی استفاده کنید. مصرف
چربی‌ها را کمتر کنید و ویتامین C بیشتری مصرف کنید، به طوری که می‌توان گفت این
فعالیت‌ها از بازگشت مجدد جلوگیری می‌کند

میوه ای که امروز خوردن آن را به شما توصیه می کنیم آناناس است. این میوه به عنوان
خوراک مخصوص کسانی که عمل کرده اند شناخته شده، اما خواص آن بیش از اینهاست.
در
آناناس نوعی ماده وجود دارد که عملکرد پروتئینی را که در ۳۰ درصد سرطان ها دخیل است
و قادر است سیستم ایمنی بدن را برای نابود کردن سلول های سرطانی تحریک
کند.
آناناس حاوی کربوهیدرات، پروتئین، چربی و آب است. آناناس سیستم ایمنی بدن
را تقویت می کند.
کلسیم، فسفر، آهن، منیزیم، پتاسیم، سدیم و منگنز از دیگر املاح
و مواد معدنی تشکیل دهنده آناناس به شمار می آیند. آناناس منبع غنی از ویتامین C
بوده و حاوی ویتامین A ، B۱ و B۲ است.
یک فنجان آناناس، ۷۳ درصد منیزیم موردنیاز
بدن را تامین می کند.
توصیه می شود که آناناس را بین غذا بخورید. این میوه به
تعادل آب بدن کمک می کند و یبوست شما را نیز رفع خواهد کرد.
سینوزیت حاد،
گلودرد، نقرس و آرتروز نیز با خوردن این میوه کاهش می یابد.
برای درمان آرتریت
روماتوئید نیز می توانید روی این میوه حساب کنید.
آناناس مانع لخته شدن خون می
شود و در از بین بردن رسوب روی دیواره های سرخرگ ها نیز کمک می کند. حافظه شما را
تقویت می کند و در تشکیل استخوان های سالم موثر است.
با همه خواص این میوه اگر
بگویم حتی آناناس مانع بیماری های چشمی مربوط به سن می شود موافق خواهید بود که به
آن میوه سالمندان لقب دهیم.
کاهش و حفظ وزن و سلامتی قلبی ـ عروقی و عملکرد
سیستم اعصاب، ثمرات دیگر خوردن این میوه جادویی است.
اگر تا به حال حوصله این
میوه سفت و سخت را نداشته اید از این به بعد آن را در سبد خرید خود قرار داده و
زحمت پوست کردن آن را نیز بکشید. هر که را طاووس خواهد جور هندوستان کشد!

انسان‌ها به طور میانگین
دارای ۲٫۶ میلیون غده تعریق بر روی پوست خود هستند. این غدد در تمام بدن پخش
شده‌اند. این غدد در غشای میانی پوست و در کنار غدد متعدد دیگر قرار دارند و
سلول‌های مارپیچ شکل و به هم پیچیده شده هستند.انتهای غده تعریق به سطح پوست متصل
است و از طرفی دیگر رگ‌های عصبی به این غدد متصل هستند.در واقع هیچکس نمی‌تواند
تعریف درستی از اصطلاح “تعریق خیلی زیاد” (هیپر هیدروز) ارائه دهد. شاید دلیل آن
فقدان وسیله‌ای مناسب برای اندازه گیری میزان عرق کردن بدن باشد. به همین دلیل
تعریق بدن به هر میزانی که مشکل ساز باشد یا باعث تنش عصبی در شخص شود، به عنوان
هیپرهیدروز در نظر گرفته می‌شود. دلیل این عارضه هنوز نامشخص است .تعریق بیش از حد
یکی از مشکلاتی است که به ظاهر کوچک و بی آزار است اما انواع مشکلات و محدودیت‌های
روحی و جسمی برای شخص ایجاد می‌کند و شخص را به انزوا می‌کشاند.حدود ۴ درصد مردم
جهان و ۲۰ درصد ساکنان آسیا با این مشکل مواجه هستند.شاید شما با کسی که چنین مشکلی
دارد، مواجه شده باشید. تعریق بیش از حد بر اعتماد به نفس و رابطه افراد بسیار
تاثیرگذار است و بیان مشکلات این بیماری برای دیگران و حتی پزشکان معمولا‌ مشکل
است.تعریق بیش از حد یک مشکل ژنتیکی است که در آن شخص با تعریق زیاد دست ها، پاها ،
زیربغل و … مواجه است.تعریق بیش از حد ربطی به هیجانات عاطفی ندارد، تنها به علت
مجموعه‌ای از تحریکات فیزیولوژیک، دست ها و پاها بسیار سرد و مرطوب شده و به شدت
عرق می‌کنند.

گاهی عرق زیر بغل به روی سینه جریان پیدا
می‌کند و لباس ها را خیس می‌کند. به همین علت این افراد نمی‌توانند از رنگ ها و
جنس‌های مختلف استفاده کنند. برای کسانی که این مشکل را دارند، افزایش تعریق در هر
زمانی رخ می‌دهد، در اتاق سرد، هنگام آرامش، استراحت و بدون هیچ استرس و هیجانی و
حتی وقتی تنها هستند و کتاب می‌خوانند یا تلویزیون نگاه می‌کنند.تعریق مفرط ،تمام
جنبه های زندگی شخص از روابط اجتماعی گرفته تا نوع شغل انتخابی را تحت تاثیر قرار
می‌دهد.هیپرهیدروز معمولا از نوجوانی شروع می‌شود. خیس بودن مداوم کف دست و پا و
زیر بغل از شکایتهای اصلی این مبتلایان است. اگر تعریق زیاد محدود به همین نقاط
باشند، به آن هیپرهیدروز موضعی می‌گویند. در بیشتر موارد هیپرهیدروز موضعی مشکل
جسمانی وجود ندارد و مبتلایان در سلامت کامل به سر می‌برند. در این افراد میزان
بروز مشکلات عصبی تفاوت چندانی با افراد عادی ندارد. اما گاهی هم مشکلات متعددی را
ایجاد می‌کند. مثلا بعضی از مبتلایان از خیس بودن خود خجالت می‌کشند. یا اینکه عامل
بسیاری از ناکامی‌های زندگی خود را موارد ذیل معرفی می‌کنند:

▪ تعویض مکرر لباس در طول روز بدلیل خیس شدن
با عرق

▪ پرهیز از دست دادن با دیگران

▪ پرهیز از شرکت در مراسم عمومی

▪ از دست دادن موقعیتهای عاطفی

▪ تداخل با نگارش با نوشت افزارهای جوهردار
مثل خودنویس در واقع یک سوم از مبتلایان به هیپرهیدروز موضعی مشکل خود را غیر قابل
تحمل می‌پندارند.

یا هیپرهیدروز درمان هم دارد؟

علیرغم اثرات منفی زیاد این عارضه در زندگی
مبتلایان آن، بیشتر آنها سراغی از درمان نمی‌گیرند. از آنجایی که بیشتر مبتلایان به
هیپرهیدروز موضعی جوان هستند، با مشکل خود کنار می‌آیند. بعد از سازگاری با این
عارضه، اغلب آنها از درمان پذیری آن مایوس می‌شوند و با آن زندگی می‌کنند.اگرچه
درمان قطعی وجود ندارد، ولی می‌توان تا حد زیادی از عوارض آن کاست. در واقع با مصرف
دارو یا استفاده از دستگاههای مختلف میزان تحمل این عارضه در بین مبتلایان بیشتر
می‌شود.

راههای مختلف درمان

اگرچه هیپرهیدروز موضعی خطرات جدی بجا نخواهد
گذاشت، اما لحظاتی از زندگی وجود دارند که تاثیر جدی از این عارضه می‌گیرند. به
همین دلیل درمان را به بعضی از مبتلایان توصیه می شود. به نظر شما در چه زمانی باید
درمان را شروع کرد؟ ما درمان را برای کسانی توصیه می‌کنیم که این رطوبت مداوم
اختلال در زندگی فرد ایجاد کرده باشد.

۱) اسپری ضد عرق: ترکیبات ضد عرق ساده در تمام
فروشگاههای آرایشی بهداشتی وجود دارند و برای تهیه آن نیازی به نسخه پزشک نیست. این
ترکیبات تاثیر کمی دارند و برخی از بیماران به این ترکیبات پاسخ مناسب
می‌دهند.

۲) داروهای ضد عرق: این ترکیبات را فقط با
نسخه پزشک از داروخانه می‌توان تهیه کرد. این دارو که قدرت اثر قوی تری نسبت به
اسپری دارد از نمک آلومینیوم تشکیل شده و می‌تواند در هیپرهیدروز معمولی اثر داشته
باشد.

۳)یونتوفورزیس: در این روش درمانی دارویی وجود
ندارد و با تکنولوژی الکتریکی درمان لازم انجام می‌شود. دستگاه یونتوفورزیس جریان
الکتریکی خاصی ایجاد می‌کند. این جریان الکتریکی از طریق الکترودهای خاص به نواحی
دارای عرق زیاد وارد شده غدد عرق را سرکوب می‌کند. به این ترتیب بیمار تا مدتها از
رطوبت ناشی از عرق زیاد در امان است.

۴) بوتاکس: تزریق این داروی ضد چروک در نواحی
مبتلا به هیپرهیدروز می‌تواند تحریک عصبی غدد عرق را کمتر کرده و ترشح این غدد را
کاهش دهد. با توجه به اینکه این روش نیاز به تزریق در نقاط متعدد دارد، برای کاهش
درد از بیحس کننده‌های موضعی استفاده می‌کنند. قابل توجه است استفاده از بوتاکس
بسیار هزینه بر  و در عین حال خطر ناک است و در مواردی باعث فلجی شده
است.

۵) داروهای خوراکی: این داروها هم از میزان
عرق تا حد مطلوبی کم می‌کنند اما با توجه به عوارض جانبی زیاد، خیلی مورد استقبال
بیماران و پزشکان قرار نمی‌گیرد. از جمله عوارض این داروها طپش قلب و گاهی افزایش
فشار خون می‌باشد.

میکرویونتوفورز عبارت است از راندن یون ها و مولکول های باردار به مقادیر بسیار کم از داخل محلول هائی که در میکروپیپت های شیشه ای قرار گرفته اند. میکرویونتوفورز معمولاً در موارد زیر استفاده می شود:

۱. تزریق رنگ ها و مسیریاب های عصبی برای آزمایشات.

۲. برای تقسیم بندی ترکیبات نورواکتیو (Neuro active) برای مثال انتقال دهنده ها، تلفیق کننده ها، داروها، هورمون ها که از میکرویونتوفورز برای مشخص کردن اثرات آنها روی پارامترها Firing تک نورون های In vivo استفاده می شود.

۳. تزریق میکرویونتوفورز به وسیله اعمال یک ولتاژ در طول میکروپیپت (الکترود) انجام می شود که به این وسیله باعث قطبی شدن آن می شویم. اگر ولتاژی به یک محلول اعمال شود، یون ها و مولکول های باردار، از منبع میدان الکتریکی اعمال شده بسته به نوع شارژ ذاتی شان دور یا به آن نزدیک خواهند شد. اگر پیپت نزدیک یک نورون قرار داشته باشد، امکان تزریق داروها وجود دارد و اثرات داروئی آنها با ایجاد تغییراتی که در نرخ و سرعت یا در الگوی firing ایجاد می کند، استنتاج می شود. به صورت معمول این تکنیک (داروشناسی عصبی) برای تعیین اثرات مواد مختلف روی پارامترهای Firing نورون ها استفاده می شود. یک مزیت مهم و عمده روش میکرویونتوفورز این است که تشخیص اثرات داروها روی نورون های Single بدون اثر کل سیستم عصبی امکان دارد. چنین چیزی موقعی که داروها به صورت سامانه ای توزیع می شوند، امکان دارد رخ دهد. در کاربرد عملی از میکروپیپت های چند لوله ای (multi barrel) استفاده می شود که از پیت های شیشه ای به هم چسبانده شده یا (Heat-jused) (معمولاً ۵ یا ۷) ساخته شده اند که مسیرها و لوله های داروئیشان به صورت شعاعی قرار گرفته، یک کانال پیپت برای ثبت ها و تخلیه های یونیت (واحد) سلولی در مرکزشان قرار گرفته است (الکترودهای ترکیبی). جریان لازم برای میکرویونتوفورز به وسیله منبع جریان بسیار دقیق تولید می شود (پمپ های یونتوفورز). میکروپیپت های multi barrel به آزمایش کننده اجازه تست چندین ترکیب را در یک نورون می دهد، اگر پمپ یونتوفوز به وسیله کامپیوتر کنترل شود.

جابه جائی رنگ ها و مواد مسیریاب (Deposition of dyes & tracer substance)

یک ماده ردیاب یا رنگی می تواند به وسیله یونتوفورز به داخل سیتوپلاسم یا سلول (یونتوفورز داخل سلولی) یا به داخل فضای خارجی سلولی (یونتوفورز خارج سلولی) تزریق شود. یونتوفورز داخل سلولی به وسیله ردیابی با رنگ برای نشانه گذاشتن روی محلول برای آزمایشات بافت شناسی بعدی است. مطالعات یونتوفورز خارج سلولی برای نشانه گذاری مکان هائی از مغز که ثبت انجام گرفته، استفاده می شود.برآمدگی های عصبی (Projections) نیز با استفاده از ردیاب های استفاده شده در میکرویونتوفورز داخل مناطق خاصی از مغز مطالعه می شوند. در چنین آزمایشتاتی ترکیبات ردیابی که به فضای داخل سلوکی یونتوفورز می شوند،به وسیله پایانه های آکسون یا به وسیله دندریت ها منتقل می کردند، بنابراین به صورت داخلی سلولی از همه سلول می گذرند. جابه جائی داخل سلولی یک رنگ یا ردیاب به وسیله میکرویونتوفورز برای نشانه گذاری سلول جهت آزمایش بافت شناسی استفاده می شود. متداول ترین و پراستفاده ترین نشانه گذاری های یونتوفورز داخل سلول شامل Lucifer Fellow و HRP) horseradish Perozidese) است. جابه جائی داخل سلولی معمولاً با اعمال جریان های یونتوفورتیک در حد چند نانوآمپر برای چند دقیقه انجام می شود. در مطالعات خارج سلولی Phasecgus Volganis Leucoaggrtinin معمولاً به عنوان یک مسیریاب مشهور استفاده می شود. یک کاربرد مهم جابه جائی خارج سلولی رنگ ها (برای مثال Pontamine sley Blue or Fast Green) نشانه گذاری مکان مثبت/یونتوفورز در الکتروفیزیولوژی خارج سلولی است. به طور معمول این ترکیبات به وسیله جریان ۱۰-۱ میکرو آمپر اعمال شده برای ۴۵-۱ دقیقه تزریق می شود.

تست کردن اثر ترکیبات نورواکتیو به وسیله میکرویونتوفورز

تزریق یونتوفورتیک از پیپت های چندلوله ای در نزدیکی نورون امکان مشاهده رنج وسیعی از ترکیبات را برای فعالیت بافت شناسی در سلول های نواحی خاصی از مغز فراهم می کند. سپس توانائی آن موادی که روی نرخ آتش این نورون ها اثر می گذارند، سنجیده می شود و تلاش هائی برای جست وجوی تشابهات اساسی بین فعالیت های ناشی از داروها و نتایج اثرات برانگیخته شده به وسیله سیناپس ها انجام می گردد. ممکن است تفاوت ها و تضادها روی عکس العمل های ناشی از دارو و سیناپس نیز تست شود. برای انجام میکروداروشناسی به وسیله میکرویونتوفورز مقادیر به شدت کوچک با استفاده از جریان های یونتوفورتیک تزریق می شوند(حدوداً بین ۱۰ و ۱۰۰ نانوآمپر برای ۱۲-۵ ثانیه).

میکروالکترودها برای ثبت ترکیبی خارج سلولی یونتوفورز

فونتاژهای یونتوفورز چند لوله ای (Multibarrel) از شیشه بروسیلیکات با لوله هائی به ضخامت مویرگ شناخته می شوند. برای استفاده معمولاً ۵ یا ۷ قطعه لوله با ذوب کردن یا به وسیله چسب قبل از کشش به هم چسبانده می شوند. در مطالعات خارج سلولی میکرویونتوفورز معمولاً به همراه ثبت آتش عصبی استفاده می شود. برای انجام این کار لوله وسطی از یک پیپت چند لوله ای به وسیله یک محلول الکترولیت مناسب مانند کلرید سدیم پر می شود یا به جای این کار می توان از یک میکروپیپت مالتی بارل به همراه یک الکترود مثبت تک معمولی مانند تنگستن استفاده کرد. اخیراً فیبرهای کربن بسیار کوچک (۸-۵) به عنوان المان های هادی در الکترودهای ترکیبی ثبت/یونتوفورز معرفی شده اند که نسبت S/N (سیگنال به نویز) عالی را فراهم می کند. ثبت اسپایک (Spike) خارج سلولی: سیگنال های دریافت شده به وسیله الکترودهای خارج سلولی در سطح میکروولت است و برای اینکه قابل پردازش در اکثر دستگاه های الکترونیکی مانند اسیلوسکوپ ها و آنالایزرها و کامپیوترها باشد، نیاز به تقویت شدن دارند. مدار شامل یک آمپلی فایر تفاضلی تغذیه شده با باتری رکوپل شده با (ac battery powerd Ac-Coupled) است که برای ثبت نویز پائین خارج سلولی از سلول های عصبی میکروالکترودهای فیبرکربن مانند کربواستارها (Carbo Star) طراحی شده است و با تنگستن و دیگر میکروالکترودهای هادی (Solid-Conductor) نیز به خوبی کار می کند. طراحی پروب headstage اولین مرحله از تقویت را در واسطه میکروالکترود انجام می دهد که باعث تداخل نویزی کمتری می شود.

میکروپیپت و الکترودها

الکترودهای ترکیبی در میکرویونتوفورز: میکرویونتوفورز اغلب همراه با ثتب خارج سلولی firing عصبی استفاده می شود. اسپایک های خارجی سلولی به صورت نوعی دامنه کمتر از ۱۰۰ میکروآمپر دارند و به وسیله پتانسیل های عمل در طول غشاء نورون ها تولید می شوند که می توان آنها را از طریق لوله مرکزی پیپت چند لوله ای که به وسیله یک محلول الکترولیت مناسب مانند کلریدسدیم پر شده است، ثبت کرد. اما میکروپیپت های شیشه ای پر شده با الکترولیت در یک مونتاژ مالتی بارل از نظر الکتریکی بسیار نویزی هستند. میکروالکترودهای هادی جامد مانند تنگستن یا الکترودهای فیبری کربن در مقایسه، نویز بسیار کمتری در ثبت های خارج سلولی نشان می دهند. به همین دلیل، تلاش های بسیاری برای ترکیب یک الکترود تنگستن با مجموعه ای از لوله های یونتوفورز انجام گرفته است. تکنیک معمول چسباندن دو نوع الکترودها به هم است (ساختار سوار شدن روی هم یا Piggyback configuration) یا وارد کردن سیستم تنگستن تیز شده داخل یکی از لوله ها (ساختار فلز در شیشه metal-in-glass configuration). هر دو متد، فرآیندهائی وقت گیر و از نظر تکنیکی بسیار مشکل دارند. فیبرکربن شامل شده در الکترودهای ترکیبی ثبت/یونتوفورز به طور قابل توجهی ساده تر و ارزان تر نسبت به الکترودهای تنگستن است. فیبرهای کربن قطر ۸-۵ میکرومتر دارند و جهت سیگنال به نویز عالی در تست از خود نشان می دهند. الکترودهای فیبرکربنی همچنین می توانند برای آنالیز ولت متری (Voltammetric) انتقال دهنده ها استفاده شوند. در ادامه، یک سری الکترودهای فیبرکربنی Carbostar را که بریا یونتوفورز و ثبت خارج سلولی/آنالایزرهای الکتروشیمیائی با استفاده می شوند، معرفی می کنیم. الکترودهای Carbostar به وسیله یک روش ساخت خشک منفرد ساخته شده اند. بنابراین انتقال آنها در طول فواصل طولانی ایمن است. لوله های یونتوفورز self-filling هستند که باعث ساده شدن استفاده آنها می شود.

Carbostar I: الکترودهای فیبرکربنی تک لوله برای ثبت خارج سلولی و یا ولت متری in vivo.

Carbostar ۴: الکترودهای ترکیبی کربنی ۴ لوله ای برای ثبت خارج سلولی و میکرویونتوفورز هستند. برای زمانی که ۲ یا ۳ ماده قرار است روی نرخ آتش نورونی تست شوند، پیشنهاد می شود.

Carbostar ۵: میکروسکوپ نوری از الکترود کربواستار ۷ که سر فیبرکربنی آن را که از ساقه شیشه ای آنکه ۶ لوله یونتوفورز متصل به هم به وسیله ذوب شدن است، نشان می دهد. سختی فیبرکربنی پایداری مکانیکی خوبی را برای الکترود فراهم می کند و سر تیز آن نفوذ آسان به بافت را ممکن می کند.

ثبت نمونه: از یک نورون ساقه مغزی به وسیله یک Ex Amp-۶۰ KB به همراه یک الکترود فیبرکربنی کربواستار ۳ گرفته شده است. Firing سلول به وسیله NMDA یونتوفورز شده برانگیخته شده بود. جریان ها

برای یونتوفورز NMDA به وسیله پمپ یونتوفورز Union-۶۳ فراهم شدند. دامنه سیگنال ها به وسیله یک برد در بافت دیتای National Instrument نمونه برداری و در فرکانس ۲۰KHz دیجیتال شده است. نشانه گذاری ناحیه پشت به وسیله Pontamin Sley Blue: امکان ثبت خارج سلولی hippocapus یک موش صحرائی به وسیله تزریق PSB از طریق لوله یونتوفورز یک الکترود کربواستار ۴ نشانه گذاری شده است.

محلول PSB چهار درصد (w/v) در محلول m ۰/۱ استات سدیم ساخته شده و به وسیله سرنگ فیلتر ۱/۰ میکرومتر درست قبل از استفاده فیلتر شده و با محلول فیلتر شده یک لوله یونتوفورز الکترود کربواستار ۴ پر شده و تزریق یونتوفورتیک به وسیله یک پمپ یونتوفورز BAB-۵۰۰ با استفاده از ۵pA برای مدت ۱۵ دقیقه انجام می گردد. بافت به وسیله یک Vibratome به قسمت های ۵۰ میکرومتر بریده شده است. سپس برش ها به وسیله یک روش ساده نشانه گذاری و شمرده می شوند.

پمپ های یونتوفورز

این پمپ ها، منابع جریان با دقت بسیار بالا برای میکرویونتوفورز هستند. در طول یک آزمایش به خاطر تغییر مقاومت پیپت (به دلایل مختلف اغلب بیولوژیک) باید منبع جریان ثابتی باشد که به صورت اتوماتیک فلوی ثابتی را در لوله مستقل از مقاومت الکترود برقرار کند. توضیحات دسته بندی پمپ های یونتوفورز در قسمت های قبلی آورده شده است. پمپ یونتوفورز میکروآمپر BAB-۵۰۰ برای deposition خارج سلولی: ماکزیمم جریان خروجی ۲۰ میکروآمپر است که به وسیله یک ren-turn dial با صحبت ۰۱/۰ میکروآمپر سه مد عملکردی می تواند انتخاب شود. در مد پیوسته، جریان یونتوفورز پلاریته از مثبت به منفی پیوسته تولید می شود. در مد خارجی، BAB-۵۰۰ می تواند از طریق جک به هر تولیدکننده پالس منطقی یا کامپیوتر وصل شود. جریان خروجی هر زمانی که گیت منطقی ورودی high است، روشن به طور منطقی هرگاه Low است، قطع است. در مد پالس، تایمر داخلی روشن می شود و جریان برای ۵ ثانیه و در هر ۱۰ ثانیه تولید می شود. یعنی ۵ ثانیه روشن و ۵ ثانیه قطع. پلاریته جریان خروجی با سوئیچ کردن انتخاب می شود. پمپ یونتوفورز نانوآمپری Onion-۳۶ برای مطالعات داخل سلولی: این مدل نسخه عبور یافته پمپ یونتوفورز قبلی است. این یک منبع جریان ثابت دقیق است که می تواند با دو بازه جریان قابل انتخاب عمل کند. بازه ۰ تا ۲۰۰ میکروآمپر امکان تحویل خارج سلولی مواد مختلفی را برای تست اثرات آنها روی firing عصبی می دهد. نگهداری و تزریق جریان ها می تواند به وسیله دکمه هائی که روی یک تابلوی جداگانه است، با صحت ۱/۰ نانوآمپر تنظیم شوند. سوئیچ کردن بین نگهداری و تزریق جریان ها می تواند به طور دستی با استفاده از مد سوئیچ انجام شود یا می تواند به طور خودکار از طریق جک از راه دور صفحه پشتیبانی با استفاده از یک کامپیوتر یا یک تایمر انجام گردد. جریان تزریقی زمانی که ورودی دور به طور منطقی high است، فعال می شود. جریان نگهداری زمانی که به وطور منطقی low شود، روشن است.

اصول و عملکرد میکرویونتوفورز:

در محیط الکترولیت، اتم ها و مولکول ها دائماً در حال از دست دادن و گرفتن الکترون هستند و به طور مرتب، از حالت یونی به غیریونی تبدیل می شوند. همچنین ذرات درون الکترولیت به طور قابل ملاحظه ای حرکات تصادفی دارند و حتی بار الکتریکی که به الکترولیت اعمال می گردد، باعث جریان مستمری از یون های دارای بار الکتریکی مناسب در هر جهت می شود. اگر بتوان محیط الکترولیت را با غشائی به دو قسمت تقسیم کرد، همانند وضعیت درمانی، حرکت یون ها به جای حرکت تصادفی بیشتر در جهت عبور از روی غشاء هدایت و تحریک می شود. این همان وضعیتی است که هنگام یونتوفورز رخ می دهد. در این روش درمانی، بافت ها محیط الکترولیتی دائم و مؤثری هستند که در تماس با پد یا اسفنج خیس شده با محلول داروی یونزه است. بنابراین یون های دارای بار الکتریکی مثبت مجبور می شوند که از قطب مثبت به طرف قطب منفی رانده شده و در این مسیر از پوست به داخل بافت نفوذ کنند و بالعکس همین قضیه برای یون های منفی رخ می دهد.بعضی از این یون ها بار خود را در بافت از دست داده و به طور شیمیائی فعال می شوند، بنابراین با این روش می توان بعضی از داروها را به طور موضعی در دسترس بافت قرار داد. اثر هر داروی وارد شده به بافت از طریق یونتوفورز کاملاً شبیه داروئی است که به طور سیستماتیک وارد بدن می گردد. زیرا وقتی داروئی وارد مایع بافتی می شود، در حجم بافت پراکنده شده و اثر موضعی خود را برجای می گذارد. در سال ۱۹۵۵ با استفاده از یونتوفورز مولد راکتیو، پراکندگی دارو در بافت اثبات شده است. تعداد یون های وارد شده به بافت در زیر الکترود فعال هم با شدت و هم با مدت زمان برقراری جریان متناسب است. در واقع نشان داده شده است که تعداد یون های وارد شده به بافت متناسب با ریشه سوم حاصلضرب مدت برقراری جریان (t) برحسب دقیقه در i شدت جریان (میکروآمپر) است. در موارد عملی شدت جریان با حد تحمل پوست محدود می گردد که حداکقر ۱/۰ تا ۳/۰ میلی آمپر در واحد سطح (cm) است. غلظت یون ها در محلول باتعداد یون های در دسترس ارتباط مستقیم دارد، اما به هر حال آزمایشات نشان داده که تقریباً ۱ یا ۲ درصد، حداکثر غلظتی است که نتایج رضایت بخشی را برجا می گذارد. قابلیت هدایت و pH ماده استفاده شده به همراه حضور یون های غیرداروئی که با یون داروئی رقابت می کنند، همه از عوامل تأثیرگذار بر نفوذ یون داروئی در بافت است. به علاوه بعضی یون ها نظیر روی و نقره وضعیتی را فراهم می آورند که نفوذ را کاهش ساختمان های عمیق نظر مفاصل نیز استفاده کرد. همچنین شواهد به دست آمده از آزمایشات روی حیوانات نشان دهنده وجود غلظت بالائی از مواد نشان دارد در بافت های عمیق زیر محل یونتوفورز است.

نحوه عملکرد یونتوفورز در یک نگاه


وارد کردن یون ها به بدن از جمله مواردی است که در فیزیوتراپی استفاده می شود. پس از آماده سازی وسایل موردنیاز و دستگاه و نیز آماده سازی بیمار، پدهای مرطوب آغشته به یون های موردنظر را روی محل درمان می گذاریم، اگر یون ها حامل بار مثبت بودند، مانند سولفات روی و سولفات مس و...، پد آن را که کوچکتر است، روی موضع قرار می دهیم و اگر یون ها دارای بار الکتریکی منفی بودند، مانند کلروسدیم، استامید سدیم و... الکترود منفی یا پد کاتد را روی موضع قرار می دهیم. پس از بانداژ آن شدت جریان را در حد مطلوب بالا برده و یون ها را از بدن عبور می دهیم. یونتوفورز بیش از نیم قرن مورد استفاده قرار گرفته است. بعد از انتشار کتابی از Abramowitsch Neaossikine در مورد یونتوفورز، چند کمپانی جدید ابزاری را که منحصراً برای این کار طراحی شده بود، تولید کردند. همچنین یونیت هائی انحصاراً برای کاربرد یونتوفورز، طراحی شدند که به وسیله کامپیوتر برنامه ریزی می شوند. جریان موردنیاز برای انتقال یون از یک ژنراتور ولتاژ پائین استاندارد به دست می آورد.

تولید جریان برای تولید جریان درمانی DC نیاز به یک مولد ولتاژ ثابت یکسو با خروجی های مثبت و منفی است. در صورت استفاده از برق شهر باید آن را کاهش داد و به شکل مربعی درآورد. با یک تقیسم کننده پتانسیل مثلاً یک مقاومت متغیر به طور موازی سر راه خروجی می توان ولتاژ لازم را برای اعمال شدت جریان موردنیاز روی بافت تنظیم کرد. با قرار گرفتن تقسیم کننده روی صفر هیچ ولتاژی به کار نمی رود، پس هیچ جریانی نیز وجود ندارد و آمپرمتر سری با بیمار، ISO را نشان می دهد. مثلاً با اعمال ۵۰ ولت به بیمار، اگر مقاومت مسیر کلاً ۵ کیلو اهم باشد، یعنی ۱۰ میلی آمپر جریان برقرار خواهد شد که از بافت می گذرد. کلاً با تغییر ولتاژ اعمالی به بیمار، میزان جریان کاربردی برای بیمار از مقدار صفر قابل تنظیم است. بیشتر دستگاه ها دارای کلیدی برای اتصال به مدارهای مختلف هستند که دامنه متفاوتی از شدت I را در اختیار می گذارند. باید توجه داشت که مقدار جریان در بدن بیمار نه فقط به ولتاژ بلکه به مقاومت پوست نیز بستگی دارد. اثرات فیزیولوژیک و استفاده های درمانی از جریان هائی با شدت پائین برای اثراتی که در پوست ایجاد می کنند و همچنین اثر یونتوفورزی آنها استفاده می شود. شدت جریان به مقداری است که هیچ آسیب بافتی ایجاد نکند و بیمار نیز احساس ناراحتی نکند. به طور معمول این مقدار باید کمتر از حدود ۳۳/۰ میلی آمپر بر سانتی مترمربع باشد، اما مقادیر بین ۱ و ۵/۰ میلی آمپر بر سانتی مترمربع نیز پیشنهاد شده است. اثرات فیزیولوژیک و درمانی استفاده از جریان های مستقیم به شرح زیر است: ۱. تحریک حسی، ۲. پرخونی ارتجاع سطحی، ۳. الکتروتونوس ـ تغییر تحریک پذیری عصب، ۴. صدمه یا تخریب بافتی، ۵. تسکین درد، ۶. تسریع ترمیم بافتی، ۷. یونتوفورز.

تحریک حسی

در حین عبور جریان DC احساس خفیف گز گز شدن ایجاد می شود که ممکن است با ظهور مختصری قرمزی و خارش پوست همراه باشد. اگر مقدار جریان کافی برای مدتی طولانی از پوست عبور کند، اندکی ارتجاع پوستی زیر محل الکترودها دیده می شود، زیرا الکترود منفی (کاتد) نمایان تر است. این تحریک منحصر به محل قرار گرفتن الکترودها است.

پرخونی

محدوده منطقه ارتجاع مشخص کننده پرخونی مویرگی است که شباهتی به پرخونی ناشی از گرما که همراه با اتساع سرخرگی است، ندارد. ارتجاع اولیه حدود ۲۰ دقیقه طول می کشد. البته امکان دارد بعد از چند ساعت یا حتی دو روز، عوامل تحریک کننده دیگری نظیر گرما یا آب گرم آن را ایجاد کند. سازوکار چنین ارتجاعی با ارتجاع ناشی از محرک های شیمیائی نظیر عامل التهابی یا ارتجاع ناشی از تشعشعات ماوراءبنفش متفاوت است و هنوز دقیقاً شناخته نشده است.

الکتروتونوس

تحریک عصب زیر آستانه تحریک نمی تواند موجب آغاز پتانسیل عمل گردد، اما می تواند اختلاف پتانسیل غشا را متأثر کند. در این حالت کاتد موجب پتانسیل دپلاریزه موضعی و به شدت فزآینده ای می شود که با زمان به طور تصاعدی کاهش می یابد. آند حالت معکوس ایجاد می کند که همان هیپرپلاریزاسیون است. کاهش پتانسیل مثبت غشاء خارجی عصب موجب افزایش تحریک پذیری آن می گردد، در حالی که مثبت کردن بیشتر این پتانسیل اثری معکوس دارد که منجر به کاهش تحریک پذیری می شود.

تسکین درد

تحریک حسی انتهای اعصاب سطحی (به دلیل تغییرات الکترود شیمیائی) و مهار کردن درد از طریق تئوری را می توان توجیه قابل قبولی برای تشریح این پدیده به حساب آورد.

تسریع روند التیام

براساس آزمایشات متعدد جریان های کم شدت می توانند سرعت التیام را افزایش دهند. Becker و همکارانش (۱۹۹۷) نشان دادند که جریان های مستقیم خفیفی که از طریق الکترودهای کاشته شده به استخوان اعمال می گردد، در تشکیل و شکل دادن بافت های استخوانی مؤثر هستند. این روش به طور مؤثر و موفقیت آمیزی در درمان دو قطعه استخوان جدا شده به کار گرفته شده است. افزودن تحریک الکتریکی به برنامه درمانی زخم های سطحی نشان داده که موجب افزایش سرعت التیام می شود، گرچه هنوز استفاده از این روش درمانی به صورت وسیعی کاربرد ندارد. انواع مختلفی از جریان ها با هدف تسریع در التیام زخم به کار گرفته شده اند، اما همه آنها دارای یک جزء جریان مستقیم هستند و اثر قطبیت این جریان ها در مرتبه بعدی قرار دارد.

موارد عدم استفاده از تحریک الکتریکی برای ترمیم زخم

به نظر نمی رسد هیچ گزارشی از صدمات جدی و مشخصی ناشی از این درمان ها وجود داشته باشد. بعضی اوقات زخم موضعی زیر الکترود غیرفعال به علت استفاده از جریان های با شدت زیاد یا کاملاً تمیز نبودن پوست مشاهده می گردد. این جریان های الکتریکی را نباید روی بافت های دارای محلول هائی با رشد غیرطبیعی به کار برد. زیرا ممکن است فعالیت چنین سلول هائی را افزایش دهد و منجر به رشد سرطانی این سلول ها یا متاستاز آنها گردد. چنانچه زخم با استفاده از داروهای محتوی یون های فلزی آزاد یا سایر یون ها تحت درمان قرار گیرد، باید زخم را قبل از درمان کاملاً شست وشو داد، زیرا یون های دارای بار مثبت که توسط آند و یون های دارای بار منفی که توسط کاتد به داخل زخم رانده شده، موجب التهاب زخم می گردد.

تخریب بافتی

دانسیته زیاد جریان موجب صدمه بافتی می گردد. انعقاد پروتئین ها زیر قطب مثبت و ذوب شدن آنها زیر قطب منفی اتفاق می افتد. این اثرات زمانی رخ می دهد که غلظت جریان زیاد باشد، مثل وقتی که یک سیم میله ای شکل با یک الکترود سوزنی داخل یاروی پوست قرار گیرد. از این اثر برای از بین بردن بافت های زائد نظیر زگیل استفاده می کنند. استفاده از این روش برای برداشتن موهای زائد کاملاً شناخته شده است. در این حالت، الکترود مثبت غیرفعال و بزرگی روی سطح پوست دور از ناحیه درمان قرار می گیرد و الکترودی ظریف و سوزی شکل با قطب منفی داخل پیاز مو قرار گرفته و جریان الکتریکی برای ذوب کردن و تخریب پیاز مو جهت از بین بردن رویش موی اپی تلیوم به کار می رود. اثرات فیزیولوژیک و درمانی یونتوفورز بستگی به ماهیت داروی مورد استفاده دارد. انواع متعددی از مواد برای اهداف مختلف درمانی مورد استفاده قرار گرفته اند.

1.بی حسی موضعی: با استفاده از یونتوفورز مواد مناسبی نظیر لیگنوکائین یا پروکائین می توان بی حسی موضعی در شخص ایجاد کرد. زمان بی حسی را می توان به طور قابل ملاحظه ای با افزودن آدرنالین افزایش داد. در مطالعه مقایسه ای بین اثر بی حسی ناشی از یونتوفورز و تزریق زیر جلدی معلوم شد که بی حسی با تزریق زیرجلدی ۲/۲۲ دقیقه طول می کشد، در حالی که این مدت با روش یونتوفورز ۵/۱۴ دقیقه بوده است. از این روش بریا درمان بیماری هرپس زوستر و نورالژی عصب سه قلو استفاده می گردد. گاهی اوقات از این روش برای ایجاد بی حسی موضعی در جراحی های کوچک گوش و چشم که تزریق زیرجلدی بسیاردردناک دارند، نیز استفاده می شود. کاربرد این شکل از درمان مستلزم به کارگیری توجه خاصی است، زیرا بی حسی هنگام عبور جریان الکتریکی از پوست موجب افزایش بیش از حد و تمرکز جریان روی پوست می شود.

2.تسکین تعریق آیدیوپاتیک پوست: شاید بتوان گفت یکی از موفقیت آمیزترین موارد استفاده یونتوفورز، درمان تعریق آیدیوپاتیک پوست باشد. این حالت معمولاً کف دست ها و پاشنه پا و گاهی اوقات ناحیه زیربغل را مبتلا می کند. استفاده از انواع داروهای ضدتعریق ممکن است بی اثر باشد. پس تنها راه عبارت است از سمپاتکتومی دست ها و پاها یا برداشتن پوست ناحیه زیربغل. استفاده از یونتوفورز با گلیکوپرونیوم برومید، درمانی ساده، مؤثر و مطمئن به خصوص برای دست و پا است. غدد عرق بیرون ریز در کف دست ها و پاشنه پاها توسط سیستم سمپاتیک عصب دهی می شوند، اما تحریک آنها از طریق استیل کولین است. به گونه ای که وجود یک عامل آنتی کولین ژیک (داروی گلیکوپیرونیوم برومید) در داخل پوست بلافاصله تعریق را کاهش می دهد. مدت زمان پایداری این اثر متفاوت است. Abell Morgan به طور متوسط ۷/۳۳ روز برای کف دست در ۱۶ بیمار و ۲/۴۷ روز برای پاشنه در ۴ بیمار گزارش کرده است. تعداد کمی از بیماران نیاز به تکرار درمان بعد از هر ۴ تا ۶ هفته دارند. مدت عدم تعریق بعد از درمان نه تنها بین بیماران متفاوت بود، بلکه در درمان های موفق بین بیماران یکسان نیز اختلاف داشت. Low دو بیمار را با تکنیک استاندارد تحت درمان قرار داد، متوسط دوره خشکی گزارش شده آنها ۳۰ و ۳۸ روز با دامنه ۱۷ تا ۶۲ روز است. درمان ناحیه زیربغل موفقیت کمتری به همراه داشته و دوره خشکی فقط برای مدت کوتاهی، ۳/۷ روز، برقرار بوده است. این مسئله اشاره به این نکته دارد که دارو ممکن است در اپیدرم نگهداشته شود و تدریجاً آزاد گردد، بنابراین هرچه پوست ضخیم تر باشد، داروی بیشتری را در خود ذخیره می کند. استفاده از یونتوفورز آب لوله کشی نیز دارای اثر ضدتعریق موفقیت آمیزی بوده است. در این روش از آند به عنوان الکترود فعال استفاده می شود. اثر کاهش تعریق احتمالاً به خاطر ایجاد مانع در مقابل کانال های عروق توسط تغییروضعیت کراتین است. متأسفانه اثر ضدتعریق آب لوله کشی بیش از چند روز به طول نمی انجامد و لازم است که درمان دوباره پس از چند روز تکرار شود تا اثر خشکی برای مدت طولانی تری در پوست منطقه تحت درمان باقی بماند.

3.کاربرد آنتی بیوتیک ها: کاربرد آنتی بیوتیک روی مناطق بدون گردش خون توسط یونتوفورز نیز مورد مطالعه قرار گرفته است. استفاده از یونتوفورز آنتی بیوتیک جنتامایسین روی التهاب غضروفی گوش بعد از سوختگی نشان داده که می تواند تأثیر درمانی بسیار موفقیت آمیزی روی کنترل عفونت داشته باشد. در درمان عفونت های مزمن، استفاده از یونتوفورز نقره متالیک کاربرد دارد. زخم های مزمن یا یونتوفورز نیکوتینیت (Xanthion Nicotinate) و همین طور داروی اتساع دهنده عروقی هیستامین دی فسفات قابل درمان اند.

4.کاربرد داروهای ضد التهابی: مطالعات مختلف استفاده از یونتوفورز داروهای ضدالتهابی را برای درمان التهاب های تاندونی و بوریت ها به عنوان روشی موفق نشان داده است. مزیت این روش نسبت به تزریق دارو، استریل بودن و عدم احساس درد در آن است، ولی اشکال عمده آن طولانی بودن مدت دردهای اسکلتی عضلانی استفاده می شود. برای مثال Omer و Demirtus استفاده از یونتوفورز سالیسیلات سدیم و دیکلوفناک سدیم را برای درمان التهاب اپی کنریل گزارش کردند و دیکلوفناک سدیم را مؤثرتر یافتند. توجه روی یونتوفورز داروهای NSAID اخیراً افزایش یافته است.

5.داروهائی با منشأ عصبی: برای درمان سندروم دردهای مزمن مخصوصاً برای بیمارانی که از دردهای پس از بیماری هرپس یا سایر دردهای عصبی و دردهای مزمن سرطانی رنج می برند، استفاده از یونتوفورز آلکالوئیدهای وینکا (Ulclastire Vincristine) پیشنهاد شده است. آلکالوئیدهای وینکا دارای اثر سمی روی بافت های زنده هستند. آنها میکروتوبول ها را مهار کرده و در درمان بافت های بدخیم مورد استفاده قرار می گیرند. تزریق غلظت مناسب این داروها می تواند موجب تخریب بافت گردد. استعمال آنها روی بافت های اعصاب حسی پوست با روش یونتوفورز موجب بروز یک اثر غیرمعمول می گردد. آنها با تأثیر خود روی این بافت های عصبی آزاد، مزاحم انتقال سیگنال های درد از طریق سیستم آکوپلاسی می گردند. گزارش آزمایشات بالینی نشان دهنده موفقت کامل استفاده از یونتوفورز این داروها بر کاهش دردهای نوروژیک بوده است.

موارد استفاده دیگر: محققان داروهای متعدد دیگری را گزارش کرده اند که یونتوفورز آنها اثرات درمانی خاصی از خود به جای می گذارد. برای کاهش ورم موضعی از داروی هیالورونیداز استفاده شده است. استفاده از یونتوفورز در درمان زخم های ایسکمیک و التهاب آلرژیک غشاء مخاط بینی قبلاً پیشنهاد شده و مورد استفاده قرار گرفته است. از یون یدو کلر برای افزایش انبساط پذیری بافت جوشگاه زخم همراه با کشش استفاده شده است. یونتوفورز در درمان عفونت های قارچی و یونتوفورز سالیسیلات برای تسکیل درد بیماری های روماتیسمی استفاده شده است.

پس به طور خلاصه از یونتوفورز داروهای مناسب جهت موارد زیر استفاده می شود:

۱. بی حسی موضعی،

۲. تسکین تعریق افزایش یافته،

۳. آنتی باکتریال،

۴. تسکین دردهای نوروژنیک،

دیگر اهداف درمانی شامل:

۱. کاهش Ode میلی آمپر

۲. ترمیم زخم های مزمن

۳. افزایش قابلیت کشش پذیری اسکارها

۴. عفونت های قارچی پوستی

۵. تسکین درد

مهمترین
اثر استفاده از دستگاه های میکرودرم ابریژن(مدل های خانگی یا کلینیکال
فرقی نمی کند) کمرنگ یا محو کردن لکها و رفع چین و چروک است . مخصوصا اگر همزمان باآن از داروهای لک بر استفاده شود.بررسی های اخیری که روی میکرودرم ابریژن انجام شده نشان دهنده افزایش 20 برابری نفوذ ویتامین c پس از یک جلسه درمان میباشد.این اثر میکرودرم در لک هایی که قبلا با درمانهای ضد لک بهبود نیافته اند مشهود تر است ...

سوالات اکثر کاربران در خصوص رفع لک ها و چین و چروک یکسان می باشد
بنابراین بمنظور تمام کردن این مبحث و پاسخ به شما دوستان عزیز در خصوص چگونگی رفع لک های مختلف پوست ورفع انواع چین و چروک صورت و پوست  استفاده از دستگاه های میکرودرم
ابریژن (مدل های خانگی یا کلینیکال)در این خصوص کفایت می کند .تنها در مواردی
که چین و چروک تبدیل به شیار های عمیق روی پوست شده(مثل خط خنده یا
چروک های
پیشانی) همزمان که از بوتاکس و ژل استفاده می کنید از میکرودرم هم
کمک

بگیرید.در
بقیه لک ها و چین و چروک های کم عمق استفاده از میکرودرم بتنهایی
کافیست.

جهت
راهنمایی در خصوص نحوه ی استفاده از دستگاه های میکرودرم ابریژن وبسایت
زی

ر از
وبسایت های علمی و قابل اعتماد در این خصوص می باشد

از زمانی که خبردار می شوید مسافر کوچکی در راه دارید، سوال ها و اما و اگرهای بسیاری در ذهن شما ایجاد می شود. دلتان می خواهد از سلامت فرزندتان خاطرجمع شوید. سونوگرافی یکی از روش های پاسخ گفتن به برخی از این سوال هاست.

تندرستی: از زمانی که خبردار می شوید مسافر کوچکی در راه دارید، سوال ها و اما و اگرهای بسیاری در ذهن شما ایجاد می شود. دلتان می خواهد از سلامت فرزندتان خاطرجمع شوید و به شدت کنجکاوید که جنسیت مهمان کوچک زندگیتان را بدانید.

سونوگرافی یکی از روش های پاسخ گفتن به برخی از این سوال هاست. دکتر طاهره کرامتی، متخصص زنان، زایمان و نازایی به تمامی سوال های مادران باردار درباره سونوگرافی پاسخ داده است.

۱- سونوگرافی چیست؟

سونوگرافی امواجی است که به بافت بدن مادر فرستاده می شود و بسته به آنکه به بافت نرم یا سخت بدن برخورد کند، تصاویری ایجاد می کند. این تصاویر در سونوگرافی معمولی یا همان سونوگرافی دوبعدی به صورت سیاه و سفید دیده می شود.

پزشک براساس دانسته هایی که در مورد آناتومی بدن دارد آن تصاویر را تشریح می کند و از این طریق مادر را در جریان رشد جنین قرار می دهد.

2-بهترین زمان برای انجام اولین سونوگرافی چه وقتی است؟

اگر مادر در شرایط عادی باشد و مشکل و درد خاصی نداشته باشد – درد خاص از آن لحاظ که بیشتر مادران در اوایل بارداری دردهایی دارند که به دلیل عادی نبودن شرایط برای رحم طبیعی است – بهترین زمان برای انجام نخستین سونوگرافی، هفته هشتم است.

بسیاری از خانم ها به محض اینکه متوجه بارداری خود می شوند یا حتی شک می کنند، اصرار به سونوگرافی دارند. به دلیل اینکه فکر می کنند چون در سونوگرافی می توان درون رحم را با چشم دید قابل اطمینان تر است. درصورتی که برای این کار می توان از تست های بارداری و آزمایش استفاده کرد و نیازی به سونوگرافی نیست.

زیرا سونوگرافی حتی اگر در این زمان، بارداری را تایید کند، قادر نیست سالم بودن جنین را اثبات کند.

بنابراین پزشک ناچار است مدتی بعد سونوگرافی را تجدید کند که همان دوماهگی یا هشت هفتگی جنین است.

3- آیا سونوگرافی تنها برای تعیین جنسیت است؟

خیر، درواقع وظیفه اصلی سونوگرافی تایید سلامت جسمی جنین است؛ به طور مثال یک سونوگرافی به نام سونوگرافی غیربالگری سه ماهه نخست در هفته یازدهم تا چهاردهم بارداری انجام می شود و می تواند احتمال برخی از اختلالات کروموزومی ازجمله منگولیسم را گزارش دهد.

این بیماری از روی بافت گردن و فرم استخوان بینی در جنین تشخیص داده می شود زیرا جنین هایی که دچار این مشکل هستند بینی پهن و کوتاه و بدون استخوان و بافت گردن غیرطبیعی دارند.

بنابراین سونوگرافی در ماه های اول برای آگاهی از سلامت جنین انجام می شود و در عین حال جنسیت وی را نیز مشخص می کند.

4- چند نوع سونوگرافی وجود دارد؟

سونوگرافی انواع مختلفی دارد و برای مادران براساس اینکه شرایط عادی یا غیرعادی ای مانند دیابت و فشار خون بالا داشته باشند و یا مادرانی که جنینشان به دلایلی رشد خوبی نداشته و در معرض خطر هستند نوع خاصی از آن تجویز می شود؛ به طور مثال نوعی سونوگرافی برای تشخیص نارسایی دهانه رحم وجود دارد که برای مادرانی که سابقه سقط های بالای سه ماه و چهار ماه دارند انجام می شود زیرا ممکن است رحم به دلیل سنگین شدن تدریجی جنین نتواند وزن آن را تحمل کند یا انواعی از سونوگرافی به نام داپلر عروق و شریان های بند ناف، داپلر شریان مغز جنین و داپلر عروق رحم و انواع دیگری وجود دارند که در شرایط خاص و به تشخیص پزشک انجام می شوند.

5- تعداد دفعات سونوگرافی طی دوره بارداری من چند بار است؟

این موضوع بستگی به نتیجه معاینه های پزشک دارد که باتوجه به عوامل گوناگونی مانند نتیجه آزمایش ها و شرایط بدنی مادر تعیین می شود. اگر پزشکی تشخیص دهد که شرایط مادر حساس است ممکن است ماهی یک بار دستور سونوگرافی بدهد.

درصورت عادی بودن شرایط، یک بار در همان هشت هفتگی جنین، بار دوم از هفته یازدهم تا چهاردهم برای تست سونوگرافی غیربالگری سه ماهه نخست، بار سوم بین هفته پانزدهم تا بیست و دوم برای تست غربالگری خون – که البته یک بار هم همزمان با بار دوم سونوگرافی انجام می شود – و بار چهارم در ماه آخر بارداری برای تعیین وضعیت قرارگیری جنین در بدن، انجام می شود. جنین به طور معمول باید با سر به طرف پایین در رحم قرار گرفته باشد.

بنابراین یک خانم باردار در طول دوره نه ماهه بارداری چهاربار نیاز به سونوگرافی دارد و بیشتر از این در حالت عادی اصلا ضرورتی ندارد و بهتر است برخی از مادران که در این مورد کمی نگرانی و وسواس دارند این نکته را مدنظر قرار دهند.

6- چند روز برای انجام سونوگرافی وجود دارد؟

دو روش برای انجام سونوگرافی وجود دارد. یکی نوع معمول سونوگرافی که همان سونوگرافی ابدومینال یا شکمی است که از روی شکم انجام می شود و دیگری سونوگرافی واژینال که از داخل واژن و معمولا در شرایط خاصی صورت می گیرد.

7- سونوگرافی سه بعدی و چهاربعدی چیست؟

سونوگرافی سه بعدی و چهاربعدی مانند سونوگرافی دوبعدی تنها تصاویر سیاه و سفید را نشان نمی دهد بلکه همانند تصاویر سه بعدی و چهاربعدی جزییات کامل تر و روشن تری از بدن جنین را نشان می دهد.

ما در این سونوگرافی ها می توانیم دقت بالاتری در تشخیص ناهنجاری های بزرگ داشته باشیم.

این نوع سونوگرافی از هفته پانزدهم تا بیست و ششم انجام می شود و راه بهتری برای بررسی شرایط جنین به حساب می آید. در چنین سونوهایی همچنین مادر می تواند عکس العمل ها و حرکات فرزندش را واضح تر مشاهده کند.

8- مزایا و معایب سونوگرافی های سه بعدی و چهاربعدی چیست؟

این نوع سونوگرافی نسبت به سونوگرافی دو بعدی دقت بیشتری برای تشخیص ناهنجاری ها دارد و برای مادرانی که سابقه مرده زایی، سقط، داشتن جنین معیوب و یا اختلالی در رحم دارند بهتر است که این نوع سونوگرافی حتما انجام شود اما در شرایط عادی بسیاری از پزشکان و متخصصین اصراری به این نوع سونوگرافی ندارند.

اگر پزشک تشخیص دهد که ممکن است در صورت انجام ندادن این کار در آینده صدمات جبران ناپذیری به کودک و مادر وارد آید برای اطمینان، آن را تجویز می کند.

9- آیا سونوگرافی می تواند برای من یا جنینم خطرناک باشد؟

سونوگرافی به دلیل اینکه از طریق امواج صوتی و نه اشعه انجام می شود به هیچ عنوان خطری برای جنین و مادر ندارد.

این امر در مورد سونوگرافی های سه بعدی و چهاربعدی هم صدق می کند. البته عده بسیاری کمی از متخصصین تصور می کنند شاید سونوگرافی از نوع داپلر، آن هم در صورتی که برای مدت زیادی بر روی بدن مادر انجام شود کمی برای جنین مشکل ساز باشد که البته درصد آن بسیار اندک است.

10- مدت زمان سونوگرافی چقدر است؟

این زمان بستگی به آماده بودن تجهیزات و مهارت پزشک دارد. معمولا در مدت زمان بسیار کوتاه – پنج یا ده دقیقه ای – انجام می شود که البته در سونوگرافی های سه بعدی و چهاربعدی ممکن است بین ۱۵ تا ۳۰ دقیقه طول بکشد.

11- آیا لازم است قبل از سونو، مایعات زیاد بنوشیم؟

معمولا برای انجام سونو نیاز به نوشیدن مایعات نیست. البته در سنین بسیار کم مانند زیر هشت هفته ممکن است خوردن آب و یا آبمیوه طبیعی قبل از انجام سونوگرافی به ارایه تصویر دقیق تر از جنین کمک کند اما در ماه های بعد چنین کاری لزومی ندارد.

12- آیا می توانم سونوگرافی سه بعدی انجام دهم بدون اینکه جنسیت فرزندم را بدانم؟

بله، این امکان وجود دارد. زیرا برای پزشک تنها سلامت نوزاد اهمیت دارد و جنسیت جنین به هیچ عنوان مهم نیست و تعیین جنسیت درواقع برای کنجکاوی والدین انجام می گیرد. از نظر علمی هم پزشکان وظیفه ای برای تعیین جنسیت ندارند؛ بنابراین اگر پدر و مادری نخواهند جنسیت فرزندشان را تا زمان تولد بدانند بهتر است این موضوع را قبل از انجام سونوگرافی به پزشک اطلاع دهند.

13- آیا مشکلاتی مانند بیماری های خونی در سونوگرافی مشخص می شود؟

به طور معمول برای این کار از سونوگرافی استفاده نمی شود. در مواردی زیر دستگاه سونوگرافی می توان با  آزمایش بر روی مایع داخلی رحم که جنین در آن قرار گرفته (یا همان کیسه آب) چنین مشکلاتی را تشخیص داد. زیرا سلول های پوست جنین که در این مایع ریزش کرده است خواص ژنتیکی بچه را نشان می دهد.

بنابراین با بررسی ژنتیکی این سلول ها می توان تشخیص داد که این جنین بیماری خونی دارد یا نه و درصورت لزوم اقدامات لازم را انجام داد.

بهترین وقت برای انجام این کار چهارده هفتگی است.

معمولا سونوگرافی نمی تواند هر اختلال کوموزومی را تشخیص دهد. زیرا همان طور که گفتیم سونوگرافی برای تشخیص انواع خاصی از ناهنجاری ها مانند منگولیسم مناسب است که آن هم از روی بررسی شکل ظاهری اجزای بدن جنین امکان پذیر می شود

استرس و اضطراب ،احساس خستگی و کلافگی در ترافیک ،افسردگی،بی خوابی،حواس پرتی ،سردرد،دردهای پیش از قاعدگی و....همه این درد ها یک وجه اشتراک دارند.

اگر می خواهید بگوید وجه اشتراک آن ها زندگی در عصر مدرن است حق با شماست اما وجه اشتراک دیگری که کمتر به چشم می آید و شاید دعوای تمام این درد ها باشد چیزی نیست جز" منیزیم".

پرفسور مونیکا چاولا که تحقیقات زیادی دراین موضوع دارد می گوید :" منیزیم، چهارمین ماده‌معدنی ضروری است که هر کس باید با داشتن رژیم‌غذایی متنوع، متعادل و متناسب، آن را تامین کند. برای آنکه اهمیت منیزیم برایتان روشن شود، بهتر است بدانید که 50 درصد از این ماده‌مغذی در استخوان‌ها، نیم دیگر آن در بافت‌ها و فقط 1 درصدش در خون وجود دارد. این ماده‌معدنی در بیش از 300 فعالیت بیوشیمیایی بدن شرکت و در عملکرد مناسب عضلات و سلول‌های عصبی دخالت دارد. نیاز بدن در دوران نوجوانی (خانم ها در دوران بارداری و شیردهی)، به این ماده‌معدنی بیشتر است و در صورت دریافت‌نکردن آن، علایمی که نشان‌دهنده کمبودش است، بروز خواهد کرد.

این ماده‌مغذی در متابولیسم انرژی و سوخت‌و‌ساز گلوکز، چربی‌ها و پروتئین‌ها، انقباض عضلات در سلول‌های ماهیچه‌ای و قلب، گشاد شدن شریان‌های قلبی، انتقال عصبی و ساختمان استخوان‌ها و دندان‌ها نقش دارد بنابراین با تامین نشدن نیاز روزانه به این ماده‌معدنی، می‌توان انتظار داشت عملکرد هر یک از این ارگان‌ها دچار اختلال شود، مثلا گرفتگی عضلات، بی‌نظمی در ضربان قلب و افزایش سطح کلسترول‌خون. بررسی‌ها نشان داده‌اند با دریافت روزانه منیزیم کافی، خطر بروز بیماری‌های قلبی، فشار خون، دیابت و البته پوکی‌استخوان کاهش می‌یابد بنابراین به کسانی که مستعد ابتلا به این بیماری‌ها هستند، توصیه می‌شود منابع غذایی این ماده‌معدنی‌ را در رژیم‌غذایی روزانه‌شان بگنجانند.

چقدر باید منیزیم بخوریم؟

نتایج آخرین بررسی‌ها نشان داده‌اند مقدار موردنیاز هر گروه سنی به این ماده‌معدنی در روز به این ترتیب است:

کودکان 1 تا 3 ساله 80 میلی‌گرم

4 تا 8 ساله 130 میلی‌گرم

9 تا 13 ساله 240 میلی‌گرم

14 تا 18 ساله 410 میلی‌گرم

19 تا 30 ساله 310 تا 410 میلی‌گرم

30 به بالا 320 تا 420 میلی‌گرم

منیزیم از کجا بیاوریم؟

بهترین موادغذایی‌ای که سرشار از منیزیم هستند، عبارتند از سبزی‌هایی با برگ‌سبز مانند اسفناج که در هر لیوان از آن 163 میلی‌گرم منیزیم وجود دارد. گوجه‌فرنگی نیز منیزیم فراوانی دارد. در میان مغزها، بادام، فندق و تخمه کدو حلوایی بیشترین مقدار منیزیم و نزدیک به 156 میلی‌گرم از این ماده‌مغذی دارند. انواع لوبیاها هم از منابع منیزیم هستند به خصوص لوبیای چشم بلبلی و سفید. در گروه میوه‌ها، موز و انجیر خشک منیزیم بیشتری دارند و در گوشت‌ها ماهی تن مملو از منیزیم است. غلات سبوس‌دار نیز از منابع عالی این ماده‌معدنی محسوب می‌شوند و توصیه می‌شود برای تامین منیزیم روزانه از این گروه غذایی استفاده شود.

به گفته متخصصان تغذیه، رژیم‌های غذایی سرشار از مواد غذایی تصفیه ‌شده، زمینه بروز کمبود منیزیم هستند. همچنین دنبال کردن یک برنامه‌غذایی که کمتر حاوی سبزیجات است، احتمال کمبود منیزیم را بالا می‌برد. فعالیت‌های ورزشی شدید، مصرف داروهای ادرارآور، ملین‌ها، استروییدها، داروهای شیمی‌ درمانی و آنتی‌بیوتیک‌ها نیز زمینه‌ساز کمبود منیزیم هستند. ابتلا به دیابت و بیماری‌های التهاب روده، اسهال و بیماری‌های مربوط به پانکراس هم از عوامل موثر در بروز علایم کمبود منیزیم هستند.

حالا چرا منیزیم کم می شود؟

دکتر ابهری استاد دانشگاه تهران در خصوص شرایط و علائم بروز کمبود می گوید:مقدار منیزیم جذب شده در طول روز، به رژیم غذایی هر فرد بستگی دارد. در کشورهای صنعتی در دهه های اخیر، کاهش قابل توجهی در مصرف منیزیم دیده می شود. به همین دلیل میزان جذب منیزیم از طریق غذا به اندازه ای نیست که جلوی بروز اختلالات ناشی از کمبود منیزیم را بگیرد.رژیم‌های غذایی سرشار از موادغذایی تصفیه‌شده، زمینه بروز کمبود منیزیم را فراهم می‌کنند. پیروی از برنامه‌غذایی‌ای که سبزی‌ها در آنها سهمی ندارند، احتمال کمبود منیزیم را بالا می‌برد. فعالیت‌های ورزشی شدید، مصرف داروهای ادرارآور، ملین‌ها، استروییدها، داروهای شیمی‌درمانی و آنتی‌بیوتیک‌ها مانند جنتامایسین نیز زمینه‌ساز کمبود منیزیم هستند. ابتلا به دیابت و بیماری‌های التهاب روده، اسهال و بیماری‌های مربوط به پانکراس هم زمینه‌ساز بروز علایم کمبود منیزیم است و مصرف زیاد الکل هم از دیگر عوامل ایجاد‌کننده کمبود این ماده‌مغذی محسوب می‌شود.

برای جبران چه کنیم؟

بهترین راه برای جبران استفاده از مکمل های غذایی است یکی از بهترین مکمل های موجود " (B6("(magni B6مگنی، ترکیب منیزیم با ویتامین ب 6 است که باعث افزایش کارایی و جذب بافتی آن می شود. کمبود همزمان منیزیم و ویتامین ب 6 به فراوانی دیده می شود و این دو ترکیب اغلب با هم تجویز می شوند.ویتامین ب 6 و منیزیم اثرات مکمل یکدیگر را نیز دارند به طوری که هم منیزیم و هم ویتامین ب 6 کارکرد نورون ها را تنظیم می کنند، اثرات ضد استرس دارند و اثرات بالینی مفیدی بر سندروم پیش قاعدگی می گذارند.

و در برخی شرایط فیزیلوژیک (فعالیت فیزیکی، بارداری، شیردهی، سالمندی) نیاز به هر دوی آن ها افزایش می یابد.

مکمل خوراکی منیزیم می تواند علایم مربوط به طیفی از بیماری ها را که احتمالا ناشی از کمبود منیزیم هستند، به خوبی بهبود ببخشد